در خبرها آمده بود که کارشناسان بهداشت کنترل خود را بر عرضه کنندگان حلیم و آش بدون هیچ اغماضی تشدید می کنند. همه ساله شاهد چنین اخبار و برخوردهایی در ایام ماه مبارک هستیم .

در این که باید بر تهیه مواد غذایی سنتی نظارت وجود داشته باشد تا به صورت سالم و بهداشتی به دست مردم برسد شکی نیست و این نظارتها که ان شاء الله بدون غرض می باشد، مفید است. اما سوال این است که چرا حساسیتی که بر روی مواد غذایی سنتی در ایام ماه مبارک وجود دارد در مورد اغذیه صنعتی و کارخانه ای وجود ندارد؟ بارها در مورد سرطان زایی مواد نگهدارنده ای مثل نیتریت و بنزوات سدیم که در ترکیب سوسیس و کالباس و سس مایونز به کار می روند بحث شده است ولی چرا اجازه تولید این مواد داده می شود؟ و حتی این محصولات تبلیغ می شوند؟ ما از آلوده به میکروب بودن کشکی که به آش اضافه می شود وحشت داریم که مبادا باعث مسمومیت غذایی یا بروز یک بیماری عفونی شود ولی با این که اعتراف می کنیم بسیاری از مواد غذایی سرطان زا هستند با تولید آنها برخورد نمی کنیم. حال آن که سرطان کجا و مسمومیت و عفونت کجا. گویی تنها معیار ما این است که یک غذا به یکباره کسی را نکشد ولی اگر در دراز مدت باعث سرطان شد اشکالی ندارد

نکند تبعیت از الگوی تغذیه غربی ما را به آنجا رسانده که سرطان و سکته و ام اس را با اغذیه خبیث عاری از میکروب می پذیریم ولی حق نداریم با اغذیه سنتی دل درد شویم؟

یا نکند آنجا چون پای منافع کارخانه داران در میان است مصلحت در سکوت است و اینجا چون زورمان به تولیدکنندگان جزء می رسد به یاد سلامت مردم می افتیم؟

شما چه فکر می کنید؟